مجله آرامش و سلامتی شبدا

پارکینسون هنگامی ‌رخ می‌دهد که نورون‌ها (سلول‌های عصبی) در مغز می‌میرند یا از کار می‌افتند و دوپامین تولید نمی‌کنند. دوپامین ماده‌ای شیمیایی است که با نام نوروترانزمیتر ( Neurotransmitter) یا انتقال دهنده‌ی عصبی نیز شناخته می‌شود و به کنترل عضلات و حرکت آن‌ها کمک می‌کند.  وقتی دوپامین کم باشد، عضلات سخت و فشرده می‌شوند و در آن‌ها لرزش و رعشه به وجود می‌آید...

ما تحقیقی که به طور اختصاصی راجع به اثر پیلاتس انجام شده باشد نمی‌شناسیم، اما این بدان معنا نیست که پیلاتس بر روی پارکینسون بی اثر است. برای پیشرفت تعادل بدنی، پیشنهاد می‌شود که به عنوان بخشی از تمرینات، حرکات سرپایی پیلاتس انجام شود. تمرینات سرپا باعث می‌شوند تا عضلات شما به چالش کشیده شوند و مغز شما تعادل بدن شما را حفظ کند، و بدین ترتیب، با گذشت زمان شما شاهد پیشرفت در وضعیتتان خواهید بود. این پیشرفت در افراد مبتلا به پارکینسون معمولاً کند است، اما اگر سخت و مداوم کار شود، رسیدن به آن کار دشواری نیست.

در افزایش قدرت و قوت، پیلاتس معمولاً در آن‌هایی که تازه آغاز به تمرین می‌کنند به سرعت موثر واقع می‌شود. این مساله به این دلیل است که قوت تنها به توده ی عضلات وابسته نیست، بلکه به دلیل پیشرفت های موجود در سیستم عصبی نیز هست.

در یک تحقیق بسیار مهم که بر روی اثرات تمرینات ایروبیک بر روی حیوانات انجام شده است، نشان داده شده که این تمرینات تاثیر مثبتی روی علائم پارکینسون دارند. در این تحقیق، دانشمندان به دوازده موش دارویی دادند که باعث می‌شد سلول های عصبی مغزشان از برود و این اتفاق باعث ایجاد پارکینسون در آن ها می‌شد. سپس، آن ها نصف موش ها را به انجام تمرینات مشابه ایروبیک وادار کردند و شش موش دیگر را کم تحرک باقی گذاشتند. پس از تحقیق، آن ها دریافتند که آن دسته از موش‌ها که به تمرین و ورزش پرداختند تنها 6 درصد از نورون های حاوی دوپامین خود را از دست داده‌اند، در حالی که در موش‌های کم تحریک این میزان به 87 درصد می‌رسید. تحقیقاتی که روی تاثیرات فعالیت و تمرین فیزیکی بر روی بیوشیمی‌مغز انجام داده شده نیز نشان داده که این تمرینات نه تنها باعث بهبود در پارکینسون، که باعث بهبود آلزایمر و افسردگی نیز می‌شوند.

منبع: medicinenet